ای دختر فقیر سیه چردهٔ ملیح!

نام تو- ای شکفته گل کوچه گرد!- چیست؟

در گردن برهنهٔ چون آبنوس تو

این مهره های آبی گلگون زرد چیست،

در دیدهٔ درشت تو- ای دلفریب شوخ!

پنهان، نشان گمشدهٔ رنج و درد چیست؟

تو کیستی؟ - برهنهٔ با درد همسری.

نادیده شانه گیسوی زیبای خویش را

رندانه زیر پوشش گلگون نهفته ای

ای نوگل شکفته به مرداب زندگی!

با کس ز راز خود، ز چه حرفی نگفته ای؟

نشکفته غنچه ای که ز شاخت بریده اند،

اینک به خاک راه غم و درد، خفته ای:

در بوستان عمر، تو آن شاخ بی بری!

دانی تو را که زاده؟ - نه! اما بدان که او

مانند تو، به خاک تباهی نشسته بود.

او هم ز تازیانهٔ بیداد، پیکرش

چون پیکر نحیف تو، رنجور و خسته بود.

او چون تو بود و، چون تو درین گیر و دار عمر

با سنگ یأس، جام امیدش شکسته بود:

بدبخت زاد، زادهٔ بدبخت دیگری!

از صبح تا به شام به هر سوی می دود

از بهر نان دو چشم سیاه درشت تو...

بر کفش های کودک من بوسه می زنی

شاید که سکه یی بگذارم به مشت تو.

خم کرده ای ز بس بر هر رهنورد، پشت،

باز نیاز و عجز دو تا کرده پشت تو:

از بار خویش دیده ای ایا گران تری؟

زن ها به نفرت از تو نهان می کنند روی

کاینجا نمی کند اثری آه سرد تو،

در جان مردها هوس و شور می دمد

زیبایی ی نهفته به زنگار گرد تو.

وان سکه یی که گاه به مشت تو می نهند

پاداش حسن توست، نه درمان درد تو.

اینش سزاست مرغک بی بال و بی پری!

دردا! درین خرابهٔ دلگیر جانگداز

هرگز تو را به منزل مقصود راه نیست.

هرگز تو را به مدرسه یی یا به مکتبی

یا دامن محبت پاکی، پناه نیست.

بیدادگر نشسته بسی در کمین تو

اما، هزار حیف! کسی دادخواه نیست-

نه راد مردی و نه کریم توانگری...